Een koningin was er niets tegen. Gezeten in haar fluweelrode troon aanschouwde Agatha het wonderbaarlijke schouwspel van dansende lichamen. Handen wuifden in haar richting. Haar bevende handen wuifden zachtjes terug. Een glimlach krulde zich om de smalle lippen waarop ze zorgvuldig een laagje lichtroze lippenstift had aangebracht, zoals ze dat elke dag deed. Jong en oud had zich op de dansvloer verzameld. En die vloer, die kraakte. Die vloer, die boog zich gewillig onder de schuifelende driekwartsmaat van een trage Kerstwals.
De tekening (What if)
Rein reikte naar het blad waarop de inkt nog zachtjes bezig was zich te vermengen met de potloodlijnen tot een geheel waarin de twee nauwelijks van elkaar te onderscheiden zouden zijn. Tenzij schuin gehouden in het zonlicht; dan zou de potloodlijn licht glinsteren en de ink mat zwart zijn. Zo werd het moeilijk in te schatten welke lijn bovenop de andere lag.
In Parijs
Het was op de laatste zonovergoten zondag van het najaar dat ik in Parijs arriveerde. Je kon de eerste bladeren al geel zien kleuren. Ik had graag eerst wat door de straten gekuierd. Me de stad eigen gemaakt, maar ik zou op maandag meteen op de universiteit starten.
Helden
Helden. Iedereen heeft ze. Van inspiratiebronnen en lichtende voorbeelden tot regelrechte Goden. Mensen die je in een bepaalde richting hebben gestuurd. Mensen waar je op een positieve manier jaloers op bent. Ik wil schrijver worden, roep ik al sinds ik überhaupt kàn schrijven, dus mijn helden zijn woordkunstenaars. En een filmpersonage dat me herinnert aan eenvoud en fantasie.
Lees verder
Violen en een diepe mannenstem
Een kortverhaal van 745 woorden.
Het leven zou een soundtrack moeten hebben. De dag was per definitie rot geweest. Geklaag, geschreeuw, ge-ik-ben-ra-zend, meneer! Denk aan chaotische scènes in een toneelstuk en het bijhorend artistiek verantwoord kattengejank. Acteurs hollen levensecht van de ene naar de andere kant van het podium. Ze kijken het publiek te lang en te diep in de ogen. Valse gitaren en opdringerige drums. Alsof theater zo nog niet angstwekkend genoeg is. Lees verder
Zeven zingende zieltjes
Charmian Carr is overleden. Het zegt je waarschijnlijk niets, tot ik Liezl zeg, en met knipperende wimpers *I am sixteen going on seventeen* begin te zingen. Lichtvoetig danspasje erbij. De blonde dienstbode Rolf neemt zijn meisje stevig in z’n armen. Ze dansen elegant onder het prieeltje in de gigantische tuin van haar vader, de strenge captain. Hoe smachtend zat ik als jong meisje telkens weer naar het televisiescherm te kijken, toen Liezl verrast haar Oostenrijkse prins mocht kussen. Hoe dramatisch stroomde de regen. Hoe prachtig was die eerste, stiekeme liefde.
Soms moet er iets gebeuren
Inspiratie: Wereldhavendagen in Rotterdam. Met UrbanGuides op Parfum de BoemBoem-rondleiding in de Fruithaven. Met in m’n achterhoofd nog het verhaal van Jordy en al die andere jongeren die hun weg zoeken.
Soms voel je dat er iets moet gebeuren. Dat een plek ontdekt moet worden, muziek gehoord en woorden gesproken. Je wilt de hele wereld bij de hand nemen en zeggen “kijk dat daar, wauw”. Je wilt verborgen verhalen vertellen die van een pijnlijke schoonheid zijn. Zoals de vader die zijn dochter zoet hoort zingen achter de stug gesloten slaapkamerdeur. Ze beroert de snaren van zijn oude gitaar. Die vader die zijn vlees en bloed jaren later bewondert in een verwilderde haventuin, haar talent geout. Hij is omringd door onbekenden, en blinkt in weggedoken trots.
The way we met
Inspiratie: een gesprek opgevangen in de lift en The way we met
Haar prins kwam met een grote gasbarbecue. Het was de eerste keer dat Lies een wedstrijd won.
Het was een barbecue van een bekend merk, een mooi ding. Het gedroomde tuinattribuut van de papperige vijftiger die de schijn van het fanatieke sporten hoog hield, maar dan af en toe wel een steakske had verdiend. Hij die niet van plan was daarvoor een uur op kolen te staan blazen. Hij die door zijn gasten gezien wilde worden. Die in zijn blote, diepbruine bast de worsten stond om te draaien. Of zijn barbecue dan door kolen of gas werd aangedreven zou hem – nu ja – worst wezen.
Neon Bull (Boi neon) // 2015 // Gabriel Mascaro
Er lijkt niet veel te gebeuren in Neon bull, de eerste langspeelfilm van documentairemaker Gabriel Mascaro. Toch verveelt de film niet snel, dankzij de combinatie aan rustgevende vergezichten, fascinerende actie en bijzondere personages.
Dorpskind. (Vers #4)
Op 23 juni 2016 mocht ik met m’n mede-Topklassers onze verhalenbundel ‘Vers’ voorstellen aan een handjevol geïnteresseerden in de centrale bibliotheek van Rotterdam. Daarin lees je mijn kortverhaal ‘Dorpskind’. Verder ontdek je in de bundel het werk van nog zes schrijvers en twee dichteressen. Benieuwd? Koop ‘Vers’ voor een tientje – zoals die Hollanders dat zeggen – bij Donner op de Coolsingel. Voor Belgische familie en vrienden breng ik er graag eentje mee. Stuur me gewoon een mailtje als je er eentje wilt! Hier lees je alvast een voorproefje, dat ik ook heb voorgelezen aan het publiek tijdens de voorstelling.
Celine Vervaet 