Inspiratie: Wereldhavendagen in Rotterdam. Met UrbanGuides op Parfum de BoemBoem-rondleiding in de Fruithaven. Met in m’n achterhoofd nog het verhaal van Jordy en al die andere jongeren die hun weg zoeken.
Soms voel je dat er iets moet gebeuren. Dat een plek ontdekt moet worden, muziek gehoord en woorden gesproken. Je wilt de hele wereld bij de hand nemen en zeggen “kijk dat daar, wauw”. Je wilt verborgen verhalen vertellen die van een pijnlijke schoonheid zijn. Zoals de vader die zijn dochter zoet hoort zingen achter de stug gesloten slaapkamerdeur. Ze beroert de snaren van zijn oude gitaar. Die vader die zijn vlees en bloed jaren later bewondert in een verwilderde haventuin, haar talent geout. Hij is omringd door onbekenden, en blinkt in weggedoken trots.
Soms moeten we makende handen hebben. We kneden hout en zilver en weven stoffen in onherkenbare vormen. We maken dingen die we kunst noemen en als statige fallussymbolen naar de hemel laten wijzen. We grinniken. We slaan op trommels en koekjesdozen. We verbouwen huizen en kennis. We vouwen alle mogelijkheden open.
Soms ontmoet je mensen die je nog nooit had gezien. Verhalen krijgen een nieuw perspectief, onhandig worden grapjes gemaakt en nieuwe herinneringen gesmeed. Je glijdt op een fiets door de lege straten en ontdekt dat dromen nooit alleen zijn. Dat die van jou speels opbotsen tegen die van anderen.
Soms worden wolken boven steden kapotgeknald, voor ieders goed. De mannen die hier bijna honderd jaar geleden in deze gebouwen liepen, met de zware pakken op hun rug, voor hen waren dromen sprookjes, en zij bouwden zeven dagen per week aan de realiteit.
Soms staat een gebouw op instorten. Als het gevoelens had zou het ontzettend triest en eenzaam zijn. Zoals de jongen die in een tentje eenzaam sterft, en gelooft dat hij onzichtbaar is. Omdat niet één mond in zijn richting hardop uitsprak: “gij zult leven, gij zult mooi en sterk zijn,”. Soms doen we met steden meer dan met mensen. Die steden waarin wij leven, maken en gelukkig (b)lijken.
Soms moeten we stoppen onszelf serieus te nemen.
Letterlijk bloot geef ik me op het dak terwijl een vrouwtje met een gieter me aanmaant het stuk zeep te gebruiken om de muggenlijkjes van mijn vel te wassen. Vanuit de wagens en de torens zwaaien mensen me toe. “Soms moet er iets gebeuren,” roep ik hen toe. Soms moeten we verhalen maken die het vertellen misschien niet waard lijken, maar het herinneren wel.
Parfum de BoemBoem // Motel Mozaique // De Fruitvis // Atelier Van Lieshout // het Keilepand // het 100 jaar oude Katoenveem // Michelle N’toumba van Chai Blaq // Book of Eli
Celine Vervaet 