Helden

Helden. Iedereen heeft ze. Van inspiratiebronnen en lichtende voorbeelden tot regelrechte Goden. Mensen die je in een bepaalde richting hebben gestuurd. Mensen waar je op een positieve manier jaloers op bent. Ik wil schrijver worden, roep ik al sinds ik überhaupt kàn schrijven, dus mijn helden zijn woordkunstenaars. En een filmpersonage dat me herinnert aan eenvoud en fantasie.

Mijn eerste held bracht me aan het lezen. Eerst waren er Blinker, Nelle, Mats en Jonas. En Sadeetje natuurlijk, arme Sadee. Daarna volgden Joppe en Lana met hun romance in de hippe bus. Zo wilde ik er ook één! De boeken van Marc de Bel. Ik las ze opnieuw en opnieuw. Tot en met De Ridders van de Geflambeerde Onderbroek. Toen was ik ‘al’ 13 en overgeschakeld op groteremensenliteratuur, maar Wiebe en zijn vrienden katapulteerden me op nostalgische wijze terug naar tijden dat ik droomde van net zo’n leven als mijn fictieve vrienden. ‘s Avonds onder de lakens of op de achterbank op weg naar Zwitserland. Sinterklaas kon me geen beter geschenk brengen dan zo’n dikke Marc de Bel-kloefer, en tijdens mijn eerste bezoek aan de Boekenbeurs heb ik maar voor één handtekening aangeschoven. Bij de man die in zijn jeugd een appel op zijn hoofd had gekregen en door het gat in z’n kop geniale verhalen verzon. Zo’n verhalen wilde ik ook schrijven, dus begon ik er gewoon aan. In mijn jeugdige enthousiasme heb ik een manuscript van 80 bladzijden uitgetypt. Het bestand staat op mijn laptop en soms moet ik er eens naartoe. Om mezelf een schop onder m’n kont te geven. Daarover later meer.

Ik heb daarna van alles gelezen. Ik hield in periodes van Nicci French, Gabriël Garcia Marquez, Tom Lanoye en Carlos Ruiz Zafón, maar het Marc de Bel-gevoel kreeg ik pas terug toen ik Jonathan Safran Foer leerde kennen. Na Extreem Luid en Ongelooflijk Dichtbij wilde ik enthousiast weer de pen oppakken. En toen ik Alles is verlicht uit had wist ik al helemaal niet meer waar ik het had. Waauw. Dit kan ik nooit. Maar ik kan proberen. Onlangs was hij in Rotterdam, Jonathan Safran Foer. Een brutaal, slim mannetje dat er een kunst van maakt vragen te ontwijken. Ik luisterde gefascineerd, hoopte alles over het schrijverschap te weten te komen. Geen aha-erlebnis, wel een boeiende avond in het mooie decor van Arminius.

– What’s your name?
– Celine.
– How is it spelled?
– Like Celine Dion.
– It’s a shame you should say that.

Niet al mijn helden schrijven dikke boeken. De derde jongleert wel op een andere manier met woorden. En heeft vermoedelijk ook ooit een appel op z’n kop gekregen. Ik kende hem als de jongeling die in het huis van Sinterklaas mocht komen en de jolige tv-presentator die overál leek op te duiken. Maar toen, in 2006, zag ik tijdens een aflevering van De Laatste Show een andere Bart Peeters. Ik had nooit aandacht gehad voor zijn muzikale activiteiten. Hij bracht live het nummer Slimmer dan de zanger en ik moest lachen. Mijn zus en ik kochten ‘s anderendaags de cd en sindsdien zijn we serieus fan. Ik zag hem op Maanrock, de Lokerse Feesten en in de Gentse Capitool. Die humor, die energie en die spitsvondigheid in liedjesteksten. Dat wil ik ook in mijn verhalen brengen, al zal ik mijn woorden nooit zingen, hoe cool het me ook lijkt dat te kunnen. Toen we smolten terwijl hij in Gent als bisnummer kniktieklaas ten berde bracht, was de cirkel helemaal rond.

En dan heb ik nog één fictionele held. Uit een film die lang niet iedereen zo fantastisch vindt. Ik noem hem een held omdat ik op de één of andere manier soms een beetje zoals hem zou willen zijn. Omdat hij zich op komische wijze vlotjes door het leven worstelt. Onwetend geniaal. Omdat hij doét zonder veel te denken en zo overal komt waar hij misschien niet eens wil zijn. Ik wil hem achterna hollen en in dat grote huis wonen, en op de schommel onder die grote boom zitten. Op een tak klimmen en naar de zon kijken. En ‘s nacht neerschrijven hoe mooi het was, ondanks alles.
Stupid is as stupid does. – Forrest Gump.