Rein reikte naar het blad waarop de inkt nog zachtjes bezig was zich te vermengen met de potloodlijnen tot een geheel waarin de twee nauwelijks van elkaar te onderscheiden zouden zijn. Tenzij schuin gehouden in het zonlicht; dan zou de potloodlijn licht glinsteren en de ink mat zwart zijn. Zo werd het moeilijk in te schatten welke lijn bovenop de andere lag.
Het fragiele papier werd zorgvuldig in het midden van de kleine kamer gelegd, naast het lelijke vloerkleedje. Rein plaatste haar sloffen onder het bed. Netjes naast elkaar, parallel aan de lijnen van het nepparket, een print op linoleum. Ze ging op één been staan en plaatste haar tenen tegen de rand van het blad. Ze concentreerde zich op haar evenwicht, zocht rust in haar ledematen. Naar een punt in de verte kijken. Een punt in de verte, muziek in het hoofd.
Ze dacht aan die ene turnles waarin de lerares alle leerlingen beval op één been in een cirkel te gaan staan, met hun rug naar elkaar toe. De oefening bestond erin te proberen inschatten wanneer exact 1 minuut was verstreken. Intussen speelde er muziek. ‘What if’ van Kate Winslet. Verschrikkelijk nummer. Ook Reins zus had het plaatje gekocht en draaide het thuis grijs. Van de hele klas was Rein het langst blijven staan. Ze had niet aan die minuut gedacht. Ze stond op één been en leek nooit om te zullen vallen. Het kon haar niets schelen dat twintig paar ogen haar aanstaarden toen ze zich een volle minuut na haar klasgenoten omdraaide. Op de plaats. Rust.
Nu ze haar evenwicht had gevonden op haar linkerbeen, bracht ze haar rechtervoet dichter naar de grond, tenen eerst, alsof ze weldra koel vijverwater zou voelen. In de plaats daarvan baanden haar tenen zich een weg door het papier.
Toen ze tot haar knie in de tekening zat, kreeg ze voet aan grond op de trap die ze had ontworpen. Niet volgens de wetten van de symmetrie, maar volgens die van haar eigen fantasie. Ach ja, lezer, ook jij weet dat je zonder fantasie niet in een tekening kunt stappen. Dat je met je zweetvoeten enkel maar de inkt en potloodstrepen om zeep zult helpen.
Terwijl je dit denkt, is Rein echter al tot haar dijbenen in haar kleine kunstwerk verdwenen. Plots voelt ze een kriebel aan haar kleine teen. Tegelijk dringt een klagerig gejank zich aan haar op. Het is de kat die ze op de vensterbank van een huis in de straat had getekend. Ze had het beest niet zo zacht kunnen tekenen als ze had gewild. Daarvoor ontbrak het haar aan kunde. Maar nu ze zich tot haar ellebogen in de prent boog en hem over zijn kop aaide – het was een kater – voelde ze dat ze het nog zo slecht niet had gedaan.
Als dat voor de hele tekening gold, kon de rest van haar lichaam er wel achteraan, zodat ze haar ogen de kost kon geven in de wereld die achter haar potlood- en pennenstreken lag. Ze had lang gefantaseerd over wat er daar op haar zou wachten. Zou alles schots en scheef zijn? Of er net beter uitzien dan door haar geschetst?
Kopje onder. De getekende wereld bestond uit vele grijstinten. Inkleuren had Rein nooit leuk gevonden, daarvoor had ze het geduld niet. Het was valavond in de prent. Rein had nog nooit zo’n mooie, grijze avondlucht gezien, wat pretentieus lijkt om te zeggen, daar ze hem zelf had geschapen, maar zodra ze in haar tekening was gedoken, had de tijd er vat op gehad en was niets nog hetzelfde als een seconde daarvoor. In de tekening bestond de tekening niet meer en had zij er geen invloed meer op. Zo geloofde ze ook in God of een ander wezen. Daar had ze lang over nagedacht.
Ze ging de hoek om van het huis met de trappen en vond een hele stad, met daarachter bergen en rivieren. Ze zocht een plaats om te slapen en vond een grijs hotel, waar ze een grijze kamer betrok. Ze was vergeten mensen te tekenen, ze had er zelfs niet aan gedacht. Ze vroeg zich af of ze er morgen zou ontmoeten. Er was nu enkel de kater die haar op de voet volgde. Ze gaf hem water van het kraantje in de hoek van de kamer en liet hem bij haar in bed liggen. Eenzaam gleed ze weg in een grijze slaap.
Celine Vervaet 