Het was op twee februari dat iemand werd gevraagd naar z’n rare onhebbelijkheden en ik kon niet meteen bedenken wat ik op die vraag zou antwoorden, maar later schoot het me te binnen: ik haat bisnummers. Waar iedereen op hoopt, ik verfoei het. Ik mag nog zo hebben uitgekeken naar een concert en verzot zijn op een artiest en nog zo hard naar dat ene nummer hebben uitgekeken (de reden dat ik ondanks mijn irritatie toch blijf staan tijdens de bisronde), het idee is idioot. Speel alles of speel het niet. Punt. Ga niet doen alsof je van plan was om te stoppen terwijl de bisnummer gewoon netjes op de speellijst staan. Ik ga toch ook niet weg om me in de deuropening om te draaien en nog één gespreksonderwerp af te haspelen?

Nu ja, niet opzettelijk dan toch.

Het is twee januari en Kerstbomen staan er misplaatst bij. De lichtjes twijfelen waarvoor zij nog fonkelen nu december voorbij is. De straat is haast leeg om negen uur ‘s ochtends, terwijl enkele winkels geruisloos hun deuren openen. Achter de ramen bewegen mensenschimmen in het vale licht, het hoofd lichtjes gebogen, onzeker, alsof zij twijfelen aan het nieuwe jaar en of het nu echt begonnen is. Wat moeten we ermee? De acht werd een negen en de maand versprong zoals zij dat twaalf keer per jaar doet. Al eeuwenlang. En generaties blijven de vorige tegelijk vervloeken en eren, terwijl zij voor de volgende hun hart vasthouden.

Niemand keek nog op van de ladder die in het midden van de stad stond. Hij was diepbruin, van het beste hout gemaakt en het was een raadsel in welke eeuw hij er was geplaatst. Deze slanke ladder glom als nieuw en leunde in een hoek van tachtig graden op de bleke stenen van het marktplein. Sinds mensenheugenis was hij geen halve millimeter verschoven. De ladder moest wel ontelbaar veel sporten hebben, want hij reikte hoger dan je met het blote oog kon zien. Verrekijkers boden geen soelaas en zelfs met telescopen was het onmogelijk uit te maken waar hij tegenaan leunde.

Lees verder

Estou num daqueles dias em que nunca tive futuro. Há só um presente imóvel com um muro de angústia em torno. A margem de lá do rio nunca, enquanto é a de lá, é a de cá, e é esta a razão intima de todo o meu sofrimento. Há barcos para muitos portos, mas nenhum para a vida não doer, nem há desembarque onde se esqueça. Tudo isto aconteceu há muito tempo, mas a minha mágoa é mais antiga.

Lees verder