February

Het was op twee februari dat iemand werd gevraagd naar z’n rare onhebbelijkheden en ik kon niet meteen bedenken wat ik op die vraag zou antwoorden, maar later schoot het me te binnen: ik haat bisnummers. Waar iedereen op hoopt, ik verfoei het. Ik mag nog zo hebben uitgekeken naar een concert en verzot zijn op een artiest en nog zo hard naar dat ene nummer hebben uitgekeken (de reden dat ik ondanks mijn irritatie toch blijf staan tijdens de bisronde), het idee is idioot. Speel alles of speel het niet. Punt. Ga niet doen alsof je van plan was om te stoppen terwijl de bisnummer gewoon netjes op de speellijst staan. Ik ga toch ook niet weg om me in de deuropening om te draaien en nog één gespreksonderwerp af te haspelen?

Nu ja, niet opzettelijk dan toch.

Acht februari
Ik weet nog hoe ik in kleermakerszit op bed zat onder de schuine wand waarop resten van plakband kleefden. De nacht was zoals nachten zijn: donker en stil en slechts heel in de verte was vaag het geluid te horen van een auto af en toe. Mijn moeder had me net opgehaald van een feestje, sweet sixteen noemden we het trots, we hadden er zo al een aantal achter de rug. Brave, niet al te druk bezochte feestjes in parochiezaaltjes achter de kerk, met een jongen aan de draaitafels die ervan droomde DJ te worden, ballonnen aan de muur en fruitsap met passoa in plastic bekertjes, bierflesjes voor het geringe aantal jongens en een groep luid bulderende vaders, moeders, ooms en tantes, terwijl wij twijfelachtig heen en weer bewogen op muziek die we kenden. We hadden lol, we werden steeds uitbundiger. Leuke, onschuldige lol. Koppeltjes hielden elkaars hand voorzichtig vast en gingen hooguit even naar buiten, verdwenen achter en muurtje, waar zij zijn tong proefde en zijn piemel hard werd. Sommige verhalen gingen over meisjes die die harde piemel durfden tevoorschijn halen en strelen en zelfs in hun mond stoppen, maar zoiets ging ons petje nog te boven. En al zeker dat van mij. Ik wist niet eens hoe zoenen moest, maar droomde al van de jongen met wie het dadelijk zou gaan gebeuren. Zijn piemel zou daarbij vooralsnog netjes in zijn broek blijven.
Nu echter, zat ik nog in kleermakerszit op bed met een schetsboek op schoot waarin ik woorden krabbelde van tijd tot tijd: hartstochtelijke, semi-gefictionaliseerde dagboekfragmenten, dramatisch en cryptisch. Die avond nam ik het boek ter hand en draaide het een halve slag, schreef langgerekt en met zwarte pen de woorden neer die dropen van emotie, van boosheid en machteloosheid. Oh, de puberziel. Hoe gekrenkt was ik.
Ik schreef een soort prozaïsch gedicht met in mijn hoofd die ene meid die mijn schooldagen kon verzieken, totaal onwetend maar pretentieloos. Wat haatte ik haar om onduidelijke redenen en wat zou ik haar als de bliksem hebben weggetoverd als dat kon. Dus toverde ik mezelf zo nu en dan weg, en het deed me pijn dat niemand dat leek te merken.
Ze kwam langs in ‘voorgestelde vrienden’ op Facebook, op haar profielfoto kijkt ze hooghartig in de lens en ik lach om die avond dat ik in kleermakerszit op bed zat, met die woorden als bliksemschichten op mijn schoot. Zestien was ik, en er moest nog zoveel komen.

19 februari
Haha voornemens, misschien moet ik het woord voornemen uit mijn vocabulaire schrappen, laat dat een voornemen zijn. Bij deze: dat was de laatste keer.

21 februari
“En je ballon blijft ergens hangen in de bomen, terwijl je dacht dat je op weg was naar de zon.”
Een zinnetje geschreven doorToon Hermans, in een lied dat Wende zingt en dat me telkens weer ontroert, met het hoogste punt van ontroering precies op deze woorden, en ik zie tientallen ballonnen in bomen hangen, niet enkel de mijne, ooit. Gelukkig helpen we elkaar de knopen uit de touwtjes te halen die in de takken hangen. We geven elkaar weer de ruimte om te vliegen, om te zweven, niet zo hoog als we zouden willen, neen. En iedere ballon hoger dan de onze heeft een zijde die wij van hieraf niet kunnen zien.