Dit verhaal verscheen op de website van De Optimist.
Terwijl opa’s kist de grond in gaat, steken Charlie en ik de straat over naar Café Bakker. In de achterzaal staan hoge tafeltjes, er zijn sandwiches met kaas en preparé. We zullen starten met koffie en eindigen met pintjes. Het leven is mooi geweest voor opa Dorus en een week geleden was dat leven tot de laatste druppel op.
Lees verder
‘Ga weg,’ zegt hij.
Elias en ik zitten tegenover elkaar in het deurgat van het huis dat hij sinds kort bewoont. Het huis van zijn moeder en grootmoeder. Tussen ons in ligt een stenen boord van de soort die pikzwart kleurt wanneer het regent. En dat doet het hier vaak. Al vijftig jaar krijgt hij regenvlagen over zich heen en toch blijft hij gaaf.
Lees verder
“In mijn mond jongleerde mijn tong met de zoute vliesjes. Ik had moeten weten dat het een leugen was, een zorgvuldig ingestudeerd verkooppraatje toegespitst op hippe dertigers die met het milieu begaan zijn. Zo zag ik er blijkbaar uit.”
Lees het volledige verhaal bij Hard//hoofd.
De illustratie is van Rueben Millenaar.
“En ik kan niets doen behalve lezen. Vivi zit in me en mijn collega’s hebben nog niet ontdekt wanneer iemand genezen kan worden verklaard, dus blijft de gele vlag voorlopig wapperen, net zoals ze dat deed op De nieuwe trouw in tijden van cholera. Alleen heb ik geen stuurman aan boord, en al helemaal geen geliefde waar ik een leven lang naar heb gehunkerd.”
Lees het volledige verhaal bij Virusverhalen.
We hebben WIE DIT LEEST IS EEN STALKER op stickervellen geschreven en plakken de woorden op lantaarnpalen in de stad. Terwijl we van haar ouderlijk huis naar het centrum zijn gefietst en onderweg een sticker op een bankje hebben geplakt, heeft Nora geen woord gesproken. Ze tuurde slechts over het vlakke boerenland dat door de spoorweg in tweeën werd gesneden en ik heb de steeds donker wordende wolken weerspiegeld gezien in haar waterige, groene ogen.
Ze draagt geen mascara vandaag, wel parfum. Bij mij is het net andersom.
‘Parfum is voor jezelf,’ zei ze eens, maar ik ben zeventien en heb enkel geld over voor dingen die je kan zien, ook als dat betekent dat ik mijn eigen ogen zwart moet schilderen.
Daags na mijn verjaardag kwam hij alsnog met verontschuldigende bloemen aanzetten, plus de belofte aan een chic etentje, later. Speels gekwetst lachte ik de kwestie weg. Ik had een bevestigingsmail van het Copenhagen Admiral Hotel in z’n mailbox opgemerkt. Nyhavn, Superkilen, het Operagebouw, ik wilde er al lange tijd heen.
Toen ik op de geplande datum thuiskwam, de inhoud van de koffer die ik snel zou moeten inpakken kant-en-klaar in gedachten, trof ik een leeg huis en geplunderde kasten aan. De kaart op tafel zei dat ik het even moest laten bezinken, dat we erover zouden praten, later.
(Ingezonden voor de Flash-Fiction EACWP Contest 2020.)
“We hadden twee routes uitgestippeld en noemden ze ‘de jouwe’ en ‘de mijne’. Er was nooit twijfel over welke route we praatten, want onze bende bestond slechts uit jou en mij.”
Lees het volledige verhaal op de website van De Optimist.
De illustratie is van Ruben Gringhuis a.k.a. Gringocomics.
Marja liep op me af als een lichtpuntje in de jonge nacht. Ergens ver achter me (zo leek het slechts, want ik wist dat ze vlakbij waren) klonken gedempte stemmen; af en toe een uitschieter van een bulderlach. Feest in het dorp, maar wij stonden erbuiten. Een triviale gebeurtenis is het, hoe zij en ik bij de gesloten deuren van het schooltje elkaar begroetten. Dadelijk zou ze naar de sleutels graven in haar tas, maar eerst die sigaret.
Hij zegt het heel zachtjes, maar ik hoor het toch, terwijl ik op zoek ben naar de schappen met chips en toastjes. Zit elke Albert Heijn niet precies hetzelfde in elkaar? Het ligt vast aan mij.
Hij heet Ron en heeft zijn telefoon tegen zijn ene en zijn linker wijsvinger tegen zijn andere oor gedrukt. Zijn schouders lichtjes opgetrokken, zijn korte benen bij elkaar in een soort pinguïnpas. Ron draagt een ronde bril en moet gisteren nog naar de kapper zijn geweest. Een type dat de sollicitatieruimte amper heeft betreden of hij is al aangenomen, zoveel degelijkheid straalt hij uit. Niet zo ambitieus dat hij ellebogenwerk gaan verrichten, maar wel iemand die doet wat van hem wordt verwacht én beter, en die bij de borrel op vrijdagmiddag nooit voor gênante momenten zorgt. Saai is hij niet, hij heeft humor, soms zelf praatjes, en een aanstekelijke lach.
Lees verderI.
Ik moet mijn ogen open houden. Zittend in mijn favoriete stoel kijk ik de kamer rond. Van de lege, witte muur naar de boekenkast waar de ruggen van mijn boeken diagonaal tegen elkaar aangeleund staan. In de ontstane leegtes huizen geesten van science fiction-figuren uit verhalen die ik nooit heb gelezen. In de straat rijdt maar af en toe een auto langs. Nu en dan hoor ik een schreeuw in de verte. Fietsers op weg naar huis in het holst van de nacht. Het enige lampje dat ik heb aangestoken danst als een wilde vlek voor mijn ogen.
Ik moet mijn ogen open houden, concentreer me op mijn ademhaling. Doe ik dat niet, dan tuimel ik met een razende snelheid het luchtledige in. Maak ik ontelbare buitelingen en ruist een oorverdovend gekletter in mijn oren. Voor de zekerheid heb ik een emmer naast me neergezet. Ik ben zo moe, maar ik moet mijn ogen open houden.
Celine Vervaet 