Het is nu één week geleden dat mijn wereld abrupt stil viel. En geloof me, ze gaat wel terug draaien. Binnenkort misschien al. Heel traagjes om te beginnen. Met mijn lieve, kleine broer altijd in gedachten.
Maarten, manneken, weet jij wat je op de been hebt gebracht?
Verdikke 830 man was er voor jou!
Ik had mijn blog veel liever met andere dingen gevuld. Binnenkort zouden de teksten hier wel eens vaak een zeer herkenbaar onderwerp kunnen hebben, ik zie wel.
Voor wie graag wat teksten herleest of er vanmorgen niet bij kon zijn.
* * *
Vandaag is één
van die dagen
waarop ik nooit
een toekomst heb gehad.
Er is alleen
een star, roerloos
heden, omheind
door een muur
van beklemming.
Er varen schepen
naar vele havens,
maar geen enkel schip
vaart naar waar het leven
geen pijn doet, en
nergens kun je van boord
om te vergeten.
(Fernando Pessoa)
* * *
Maanlied – Kinderkankerfonds
Ik slaap op een hemelbed
Ik leef vrij, zonder één wet
De lucht is altijd blauw
Er is nooit iemand die zegt: “vlug, gauw”
Er is niemand die op mij let
En als ik nu eens uit wil gaan
Gewoon naar sterren zon en maan
Er is niemand die dat verbied
Want verbieden dat doen ze hier niet
Maar wie zou hier nu wonen, wie?
Want dit is allemaal
Fantasie.
* * *
* * *
Er zijn uren – Toon Tellegen
Er zijn uren
Zonder jou. Soms. Misschien. Het is denkbaar.
Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen
Zonder jou.
Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken,
greppels.
Vlinders zonder jou zijn er, distels. Ontelbare.
Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid.
En er gaat geen uur voorbij,
Er is nog geen uur voorbijgegaan.
* * *
Broerie,
Schrijven is mijn ding, dat weet je, maar zaterdagochtend viel – net als mijn wereld – mijn pen stil.
Ik probeerde nog even en schreef in trage letters ‘24 maart’. Ik plakte er nog een ‘e’ en een ‘n’ achter. Maart-en. Mijn hoofd zo vol van jou, maar het papier bleef leeg.
Want wat is er nog te schrijven nu? Gaat ons leven echt zomaar door? Nu we jou ’s ochtends niet meer zien verschijnen – veel te laat uit bed – gaan wij gewoon terug naar school en werk? Worden we ouder, vieren we nieuwjaar en gaan we op reis, zonder te horen hoe het jóu vergaat? Moet Florian zijn nonkel enkel van de foto’s kennen?
Waar ben je nu, Maarten? Wat dacht je tijdens je laatste momenten in dit leven? Ik stel maar vragen zonder antwoord, maar weet: het antwoord, dat ben jij. Simpelweg jij en hoe wij je kennen.
’t Is op zijn Maartens, durfden we al eens zeggen. En zo ook waren je laatste weken en dagen. Met de glimlach op je gezicht ontmoette je nog vele vrienden en familie. Je maakte nog plannen en afspraken. In feite teveel om waar te maken. Je verborg je ziel achter die mooie glimlach en zweeg veelzeggend over je gevoelens. Laat me. Laat me mijn eigen gang maar gaan.
Je ging je gang en de sporen die je achterliet zijn groot en diep. Kijk eens wie hier allemaal bij elkaar zit, Maarten. Door jou en voor jou bij elkaar gebracht. Elk hebben we onze eigen herinneringen aan jou. Voor elk van ons was je op de een of andere manier waardevol.
Je hebt je verdriet in stukjes gebroken en over ons uitgestrooid. Elk van ons zal een stukje van je verdriet voor je dragen, Maarten, zodat jij kan rusten. Want dat is wat wij altijd voor jou hebben gewenst.
Ik schrijf hier nu voor jou, zoals jij schreef aan ons: slaapwel!
* * *
Celine Vervaet 