Toen de meisjes triomfeerden

“Ni pipi doen ni kaka doen en oogskes neeiig toe,”

We lachen. Hiervoor zijn we nu wel te oud geworden. Ik zie een glimlach de deur sluiten. Dan lig ik in bed en bedenk hoe ik de beste van de klas kan worden in voetbal. Want die jongens denken toch altijd dat ze de beste zijn. Nee, de meisjes mogen nooit meespelen. We zitten nu al in het zesde leerjaar en willen tonen dat we ons niet laten doen.

Toen haalde die ene jongen eens flink uit naar het meisje met de grootste mond. Wij gingen natuurlijk direct gaan klikken bij de juf. Toen gebeurde wat ons allen is bijgebleven. Die juf was al bijna met pensioen. Ze zag er dan ook ongelooflijk oud uit en haar gezicht was als een verfrommeld blad papier dat daarna terug was opengelegd. Ze was mager en haar kaken leken soms te bengelen. Ze had kleine priemoogjes die geweldig konden steken en een zuinig mondje, geverfd met een likje lippenstift. Ze was ontzettend streng, en zo kwam ze ook aangewandeld. Ze liep recht op de jongen af en nam met haar handen zijn beide oren vast terwijl ze hem terecht wees. Met zijn kwaaie kop bleef de jongen foeteren. Toen greep ze zijn oren nog steviger en tilde hem omhoog. Hij stond op zijn tenen en zijn hoofd liep steeds roder aan. We zagen zelfs zijn voeten van de grond gaan. We keken elkaar met blinkende oogjes aan. De volgende dag mochten we meevoetballen.

Ik kijk naar de kleine Pinokkio die aan een haakje in de muur hangt. Als je aan het koordje tussen zijn twee benen trekt, gaan zijn armen en één been de hoogte in. Op zijn buik heb ik een lichtgevend sterretje gekleefd. Het sterretje dooft langzaam uit en ik glijd de dromen in waarin ik een groot meisje ben.