Hij hield van kinderen. Blozende jonge wangetjes. Met zijn crèmecar stond Flip al sinds jaar en dag op het grote plein in de stad. Morgen zou hij zich echter moeten verplaatsen vanwege stadswerken. Die vond je tegenwoordig overal. Dat zag Flip ’s avonds op zijn kleine TV’tje. De markt zou open worden gegooid. Chaos zou uit de grond naar boven komen. Hij had het liever netjes en proper. De paden zouden vlakker worden gemaakt, zodat ieder oud vrouwtje zich moeiteloos over het plein kon begeven. Van oude vrouwtjes hield hij niet. Die hadden een te scherpe neus. Ze hielden wel van ijs. Dus gaf hij het hen. Liever had hij kinderen aan zijn kraam. Die waren zo lief.
Flip schepte al eeuwenlang bolletjes ijs. De smaken had hij onder andere wereldvrede, carnaval en lippenstift gedoopt. Een populaire combinatie was die van herfstdag met zomersproetjes. Iedereen hield van zijn ijs en hij schepte het lustig op hoorntjes in alle vormen en kleuren. Flips crèmecar was vergroeid met de plek onder de bomen en maakte ’s nachts krakende geluiden. De plek was voor hem perfect, hij zou ze nooit verlaten. Nu moest hij naar een grijs pleintje aan het station. Hij hield er niet van. Haastige mensen, hangjongeren en veel politieagenten, daar had hij geen zin in. Bovendien werd hij er niet jonger op. Zijn crèmecar zou naar zijn achtertuin verhuizen en daar stilletjes wegkwijnen. Net als hijzelf.
Nu, op de laatste dag van de crèmecar, kwam er een cameraploeg langs. Toen zijn stadsgenoten hadden opgevangen dat de crèmecarman er na al die tijd mee ophield, wilde men hem op een speciale manier eren. En hoe kon dat beter dan door hem eeuwige roem te bezorgen, had men gedacht. Die eeuwige roem kreeg hij. En hoe.
Een live-reporter van het drukstbekeken vrijdagavondprogramma kwam Flip verrassen. Zijn laatste ijsjes rozenblaadjes en sprookjesboek uitscheppend, keek hij angstig in de camera. Het land aanschouwde een icoon. Flip hield niet van de aandacht, was liever met rust gelaten. Hij gaf een bot interview over zijn originele smaaknamen en het schepte een ijsje voor de reporter. Hij mocht die man niet. Veel te opdringerig. Toen was er een plotse pauze in de uitzending en Flip reageerde opgelucht. Dat was het dan? Bedankt, daag. Men zond een opsporingsbericht uit. Een jongentje uit dezelfde stad was verdwenen.
Nadien wilde de reporter ook een ijsje scheppen. Een tv-figuur in een crèmecar, het geeft leuke televisie. Flip verzette zich tegen amateurs in zijn kraam. Op een wip stond de opdringerige man echter in zijn frigo’s te neuzen. Wat heb je hier zoal? Staat hier de pot lentebloesem?
Wat toen gebeurde, zou niemand die deze bewuste avond tv-keek ooit vergeten. De reporter opende de grote vriezer en slaakte een kreet die wel over het hele land leek te galmen. Hij sloeg de vriezer dicht en zelf achterover. Flip wist niet waar kruipen, zijn gezicht kwam een halve seconde in beeld. De camera tolde en draaide. Je hoorde de reporter ijlen. De geluidsman duwde Flip tegen de wand van de car, keek in de vriezer – bevroren bloed, lichaamsdelen – moest kokhalzen en sloeg de vriezer weer dicht. Intussen riep hij luid: “zet die camera’s uit, UIT-ver-dom-me-UIT!”.
Wat meteen gebeurde.
Het testbeeld verscheen.
Niemand durfde de televisie nog uit te zetten.
Het land was met stomheid geslagen en wachtte verdwaasd op een verklaring.
Celine Vervaet 