Op 25 december 2018 gepubliceerd op Vers Beton. De illustratie is van Lisa van Vliet.
“A.. allo?” Haar stem kraakt twijfelachtig door de luidspreker. “Ja.. ja.” De deur zoemt open.
Hoewel ze perfect weet hoe de parlofoon te gebruiken, doet ze het met een aan afkeer grenzende onzekerheid. Net zo blijft haar gsm meestal eenzaam in zijn lader staan, met de namen van haar dochters veilig achter de grote knoppen geïnstalleerd. Wanneer oma er het hare van denkt, hoort of ziet ze niets.
I.
In oma’s mondhoek bungelde een drup zwarte chocolade. Met haar vals gebit vermaalde ze het ene na het andere paaseitje tot een drek warme chocopasta die ze met zichtbaar genoegen doorslikte.
‘De pure zijn de beste,’ zei ze, en ze graaide opnieuw naar het schaaltje blauw verpakte eitjes dat midden op de salontafel stond.
‘Dat wist ik nog.’ zei ik. Het was zo’n vijf maanden geleden dat ik haar gezien had en dat speet me.
Inspiratie: Wereldhavendagen in Rotterdam. Met UrbanGuides op Parfum de BoemBoem-rondleiding in de Fruithaven. Met in m’n achterhoofd nog het verhaal van Jordy en al die andere jongeren die hun weg zoeken.
Soms voel je dat er iets moet gebeuren. Dat een plek ontdekt moet worden, muziek gehoord en woorden gesproken. Je wilt de hele wereld bij de hand nemen en zeggen “kijk dat daar, wauw”. Je wilt verborgen verhalen vertellen die van een pijnlijke schoonheid zijn. Zoals de vader die zijn dochter zoet hoort zingen achter de stug gesloten slaapkamerdeur. Ze beroert de snaren van zijn oude gitaar. Die vader die zijn vlees en bloed jaren later bewondert in een verwilderde haventuin, haar talent geout. Hij is omringd door onbekenden, en blinkt in weggedoken trots.
Celine Vervaet 