Ik ben verdwenen

Woehoew! Met dit verhaal werd ik op 28 april 2020 één van de drie winnaars van de Korte Verhalenwedstrijd van Sebes & Bisseling Literary Agency. 

Ik ben verdwenen. De ene dag was ik er nog en de andere niet meer, of toch niet zichtbaar, niet waar ik moest zijn. Ze hebben me gezocht. Het duurde niet lang voor ik werd gemist. Bij sommige mensen duurt het een paar uur, een paar dagen. Er zijn zelfs unieke, sombere gevallen waarin maanden en jaren verstrijken en er van missen eigenlijk nooit echt sprake is.  ‘Vrouw ligt tien jaar dood in appartement’ lees je dan in de krant.

Ik lig niet dood in een appartement. Ik bezit de helft van een huis, twee-onder-één-kap. Ik ben simpelweg niet thuisgekomen, wat ik normaal gezien zowat elke dag min of meer op hetzelfde tijdstip doe, en als dat niet zo is, dan laat ik het sowieso even weten. Mooi van tevoren of met een berichtje in de gezinsgroep op Whatsapp. Mijn vrouw en kinderen zaten om de tafel die avond, ze waren allemaal thuis, wat lang niet meer elke dag gebeurt, nog even en mijn drie dochters gaan alle drie definitief het huis uit. Mijn vaste plaats aan tafel stond gedekt. Misschien stond ik in de file.
Maar toen ging ook mijn telefoon niet over. Een lege batterij, dat is natuurlijk plausibel, maar niet van mijn gewoonte. Ik had een lader thuis en op het werk, én eentje in de auto. Een voorbereid man is er twee waard. Er was meteen iets alarmerends aan de situatie, weet je, ik ben echt zo’n doorsnee man met een doorsnee leven, wat ik niet onnozel bedoel. Ik ben betrouwbaar en altijd goed voorbereid, doe niet zo gauw onverwachte dingen. Als ik wil borrelen met collega’s zorg ik dat ik ‘s ochtends alvast met de trein naar werk reis zodat ik ‘s avonds een paar biertjes kan drinken, maar ik zal nooit dronken thuiskomen. Ik bereid ook niet stiekem verrassingen voor, al ben ik wel attent. Ik haal een bos bloemen, ook wanneer mijn vrouw niet jarig is en we geen jubileum vieren, of koop het boek waarvan ik weet dat mijn oudste dochter het graag wil lezen, gewoon, omdat ik het zie liggen in de winkel op het station waar ik de krant neem en een Twix.

Voor ze het wisten zaten er twee politieagenten in de kamer. Ze hadden nog de taken verdeeld en – eerst voorzichtig, daarna steeds ongeruster – collega’s, familie en vrienden opgebeld met de vraag of ik misschien bij hen was. Ze checkten online op auto-ongelukken of andere incidenten op mijn woon-werkroute. Niets. Geen uitgelopen vergaderingen of onverwachtse spoedjes. Geen collega’s die een babbel nodig hadden. Die hadden me zoals gewoonlijk zien vertrekken, mijn auto stond niet meer op de parking. Er waren geen files, geen dodelijke ongelukken, geen kettingbotsingen. En toch stond mijn auto niet in de straat, niet in één van de omringende straten. Ik was niet bij mijn ouders in het verzorgingstehuis (ook daar stond de auto niet geparkeerd), niet bij mijn zus om het kastje op te halen dat ze voor me gerepareerd had, niet bij mijn beste vriend Thijs om de één of andere reden. Ik was ergens waar ik niet hoorde te zijn, en niemand wist waar dat kon zijn. De ene agent opperde zonder omwegen het idee dat ik een maîtresse had, en het zou niet lang duren voor mijn vrouw zich dat nog ging verbeelden ook. Ik kan er niet kwaad om zijn. Het is en blijft een rare situatie.
De telefoongesprekken hadden een lopend vuurtje in werking gezet dat de stad, de provincie, ja zelfs het land rond ging. Er heerste een sfeer die continu kantelde tussen lichte paniek en een gelaten gevoel van het-zal-wel-niets-zijn. Je zou maar zien dat ik straks nietsvermoedend de straat in kwam draaien en me kapot schrok vanwege de combi bij onze voordeur. Plots zou ik degene zijn die dacht dat er wat ernstigs aan de hand was met zijn vrouw of één van de kinderen. Maar ook dat was helaas niet het geval. De avond viel, de nacht kwam en er werd gewoeld in vele bedden. Mijn plek naast Marijke bleef leeg. Ze huilde en hoopte de voordeur alsnog te horen opengaan, tot ze om half vier buiten haar eigen verwachting om in een onrustige slaap viel, waarin ze droomde dat ik lachte om haar paniek. ‘s Ochtends zaten vier verdwaasde dames met donkere randen onder hun rode ogen aan een zo goed als lege ontbijttafel. Eentje kauwde op een boterham, alle vier dronken ze zwarte koffie.

Ik ben verdwenen. Echt verdwenen. Hoewel het een dag als een ander was. Er was werkelijk niets wat ik als een voorafschaduwing kon zien van het noodlottige feit dat niets ooit nog hetzelfde zou zijn. Niet voor mij, niet voor mijn familie, niet voor vrienden en collega’s. Ik was vanmorgen opgestaan en naar het werk gereden in de veronderstelling dat ik die avond, omringd door mijn vier vrouwen een heerlijke pasta op mijn bord zou scheppen en zou praten over studies, stages en werkdagen. Nu zou ik natuurlijk nog plots kunnen opduiken, maar de kans dat dat levend gebeurt, lijkt bijzonder klein. Als iemand spoorloos verdwijnt, dagen- en wekenlang, als zelfs zijn auto niet wordt teruggevonden en niet de kleinste tip enige opheldering brengt, dan is het moeilijk vast te houden aan het geloof dat alles wel weer in de plooi zal vallen. Dan is er echt iets bizars aan de hand.
Er zijn verschillende scenario’s bedacht. Van drugssmokkelaar tot spijtig slachtoffer van een ontvoering of een andere louche zaak. Ik kan in het kanaal gereden zijn, er is overal gezocht. Tot de zoekacties werden gestaakt, in binnen- en buitenland, na dagen van hysterie. Tot werd aangenomen dat de zaak onoplosbaar was, dat de knoop zich over een paar weken misschien als vanzelf zou ontrafelen. Dat mijn auto ergens zou opduiken, of een stukje DNA ergens. In het slechtste geval een lichaamsdeel. Dat ik tenslotte een volwassen man ben, dat ik misschien een nieuw leven ben begonnen, nu ergens in de zon naast mijn jonge geliefde aan een drankje nip. Het is een mysterie. Ik ben verdwenen. Ik ben niet waar ik hoor te zijn. Waarom zou net mij dat overkomen?