Zeven zingende zieltjes

Charmian Carr is overleden. Het zegt je waarschijnlijk niets, tot ik Liezl zeg, en met knipperende wimpers *I am sixteen going on seventeen* begin te zingen. Lichtvoetig danspasje erbij. De blonde dienstbode Rolf neemt zijn meisje stevig in z’n armen. Ze dansen elegant onder het prieeltje in de gigantische tuin van haar vader, de strenge captain. Hoe smachtend zat ik als jong meisje telkens weer naar het televisiescherm te kijken, toen Liezl verrast haar Oostenrijkse prins mocht kussen. Hoe dramatisch stroomde de regen. Hoe prachtig was die eerste, stiekeme liefde.

The Sound of Music, mijn traditionele feestdagen-guilty pleasure. Ik moet die film intussen wel vijftien keer gezien hebben. Vroeger gingen we na het huwelijk van Maria en de captain naar bed, want daarna werd het eng. Dit jaar keek ik wél helemaal van begin tot einde, traditiegetrouw naast mijn papa in de zetel. Daarna vraag ik hem zijn gitaar te nemen en Edelweiss te spelen, want dat kan hij, en stiekem ben ik jaloers. Liezl tokkelt wel liedjes op de snaren. Maar hey, do-a-deer-a-fe-male-deer kan ik wel uit een piano slaan. Net als Broeder Jacob en een irritant liedje zonder naam.

Tot daar míjn aandeel in een muzikale familie. Want ja, die heb ik toevallig ook. De analogie met dat Salzburgse gezin is er zelfs. Mijn vader heeft één broer en vijf zussen. En zij hebben in hun leven samen ook al heel wat afgezongen. In parochiezaaltjes en op menig familiefeest. Vier generaties zijn er intussen, die met z’n allen zingen, tokkelen en trommelen, en de onbeholpen blikken van nieuwkomers negeren. Von Trapp Family 2.0, waar de oudste telg niet Liezl maar onze Frans heet en de captain Cecilia.

Het lijkt dus geen toeval dat ze is genoemd naar de patrones van de muziek, instrumentenmakers en zangers, mijn meter. Ze bracht muziek in de familie, maar dat muziek ook in stille woorden zit, weet zij als geen ander. Ze verslindt het ene na het andere boek. Ik mag dan één van de weinige nichtjes zijn die geen muziekinstrument bespeelt, en wiens zangkwaliteiten je liever niet door een microfoon hoort, ik dreun ritmisch woorden op in mijn hoofd. Ik schrijf ze neer. Ik lees en lees nog meer. Daarom heet mijn blog Celine Cecile, naar de alliteratie die ik vol trots op mijn paspoort zie staan.

Het ga je goed, Charmian Liezl Carr. Ik ben sowieso niet de enige met nostalgische herinneringen aan jouw jeugdige acteerprestaties. Bedankt daarvoor.